Berisha: liga się zmieniła. Jest bardziej wyrównana

– Minione sezony spędził pan w najlepszej drużynie ligowej w rodzinnym Kosowie oraz Chorwacji. Skąd pomysł na powrót do Polski?
Dardan Berisha: – Przez cały czas byłem w kontakcie z drugim trenerem Kutna trenerem Krzysztofem Szablowskim, którego znam z Anwilu Włocławek oraz reprezentacji Polski. Szkoleniowiec dzwonił już w ubiegłym roku i namawiał na przyjazd, ale dopiero w tym sezonie zdecydowałem, że muszę szukać nowych wyzwań i motywacji po grze w Kosowie i epizodzie w Cibonie Zagrzeb. Moja mama jest Polką, znam język, czuję się tu zawsze dobrze, więc nie miałem wątpliwości. Rozmawiałem też z trenerem Jarosławem Krysiewiczem przed podpisaniem kontraktu o mojej roli i stylu gry zespołu. Jestem naprawdę bardzo zadowolony w podjętej decyzji.

– Wspomniał pan o epizodzie w Cibonie Zagrzeb. Dlaczego odszedł pan z klub po dwóch miesiącach?
– Do Cibony miałem i mam zawsze sentyment, bo jako junior spędziłem w niej dwa lata. Zawsze marzyłem, by zagrać w seniorskiej drużynie. Trener miał do mnie zaufanie, był fajny zespół, ale nie byłem zadowolony z tego, co działo się poza boiskiem – mam na myśli problemy finansowe klubu. Dlatego zdecydowałem się odejść do Prisztiny. Nie straciłem sezonu, bo wygraliśmy ligę i Puchar w Kosowie oraz klubową ligę bałkańską. Pobyt w Zagrzebiu traktuję jako kolejne cenne doświadczenie w karierze, mimo takiego zakończenia współpracy.

– Jest pan trzecim strzelcem Polskiej Ligi Koszykówki i liderem swojej drużyny. Aklimatyzacja w Kutnie choć krótka, bo dotarł pan tam pod koniec września po eliminacjach do ME 2017, przebiegła najwyraźniej bez problemów.
– Jest nieźle, ale myślę, że mogę dać jeszcze więcej drużynie. Potrzebuję nadal czasu, by wkomponować się lepiej do zespołu. Czuję, że moja forma może być jeszcze lepsza. Przyjechałem do Polski tuż po meczach reprezentacji i czułem zmęczenie, a teraz powoli forma rośnie. Dobrze czuję się w Kutnie, to spokojne miasto, mili ludzie, dobra ekipa. Potrzebowałem takiego "zwolnienia"i mniejsze liczby meczów, bo w Prisztinie zdarzało się, że graliśmy trzy razy w tygodniu. A po sezonie były przygotowania w reprezentacji.

– Kosowo po raz pierwszy ma reprezentację i wystąpiło w eliminacjach do Eurobasketu 2017. Czym była dla pana gra w drużynie narodowej, tym bardziej że miał pan doświadczenia z występów w barwach Polski?
– Nie da się porównać obydwu reprezentacji i pod względem sportowym i organizacyjnym. My w Kosowie stawiamy pierwsze kroki, przegraliśmy wszystkie sześć spotkań, ale od czegoś zawsze trzeba zacząć. Mamy potencjał i wierzę, że w kolejnych kwalifikacjach będzie lepiej. Występ dla Kosowa to coś innego niż dla Polski, choć traktuję ją jak drugi dom i mam wielki sentyment. Kosowo, w którym się urodziłem, gdzie mieszka moja rodzina, ma jednak inne miejsce w moim sercu.

– Jak zmieniła się polska liga przez cztery lata?
– Jest bardziej wyrównana, w zasadzie każdy może wygrać z każdym. Czołówka to Stelmet, Turów, Toruń, Rosa, choć ostatnio ma gorsza passę. Za nimi jest bardzo wyrównana stawka, której nie było, gdy grałem w Polonii 2011 Warszawa i Anwilu. Ale te kilka lat temu czołowe drużyny miały większą siłę, a dominacja Asseco Gdynia nie podlegała dyskusji.

– A jaki trenerem jest Jarosław Krysiewicz, jak układa się z nim współpraca?
– To bardzo pozytywny człowiek i ten jego stosunek do życia bardzo pomaga w relacjach. Poza tym rozumie dobrze koszykarzy nie tylko na boisku, także poza nim, bo sam był zawodnikiem, reprezentantem Polski i inaczej patrzy na pewne rzeczy niż szkoleniowiec bez takiego doświadczenia.

– Utrzymuje pan kontakty z kolegami z dawnych drużyn?
– Tak, przede wszystkim z tymi, który grali w Polonii: Michałem Jankowskim, Jarkiem Mokrosem, a z Mateuszem Bartoszem jesteśmy w jednym zespole. Praktycznie wszyscy z Polonii występują teraz w ekstraklasie, to pokazuje wkład Polonii 2011 w rozwój koszykówki. Szkoda, że nie ma takiego klubu i projektu, który stawia tylko na młodych Polaków. Sentyment mam też do Warszawy i jak dostajemy wolne, to często jadę do stolicy.

– Po czterech latach nieobecności mówi pan znakomicie po polsku, może nawet jeszcze lepiej niż wcześniej?
– Dziękuję, ale trochę pozapominałem, poprawię się w najbliższych tygodniach. Oczywiście to, że mogę rozmawiać bez przeszkód, to zasługa mamy, z którą gdy jestem w Kosowie rozmawiam po polsku.